Rozdział 19

Wchodzę po schodach, prowadzących do mieszkania Richarda. Starając się, najlepiej jak tylko potrafię. Wyglądać normalnie i nie dać po sobie poznać, że cokolwiek jest ze mną nie tak. A było, właściwie wszystko. Od kilku dni, żyłam w ciągłym strachu, że Cedric spróbuje dokończyć to, co nie udało mu się ostatnim razem. Nie miałam pojęcia, co bym wtedy zrobiła. A gdybym dodatkowo, naprawdę zaszła z nim w ciążę. Całe moje życie, skończyłoby się na dobre. Nie wyobrażałam sobie, że miałabym wychować jego dziecko i obdarzyć je miłością. Czułam się okropnie ze swoimi myślami. W końcu ono, nie byłoby niczemu winne. Ale nie potrafiłam, nic na nie poradzić. Ja w ogóle nie czułam się gotowa na rodzicielstwo, a już na pewno nie z nim. Dziecko powinno być wychowywane w szczęśliwiej rodzinie, a nie pełnej nienawiści i wzajemnych oskarżeń. W szczególności sposób w jaki ono, mogłoby zostać poczęte, był dla mnie nie do zaakceptowania. Nie było nawet mowy, abym mogła dobrowolnie oddać się Cedricowi. Zostawał więc tylko przymus, który doszczętnie zniszczyłby moją i tak kruchą psychikę.

Nie rozumiałam skąd u niego, taka nagła potrzeba posiadania dziecka. Byłam pewna, że stał za tym jakiś cel, który za wszelką cenę chciał zrealizować. Cel, który zakładał pewnie jakieś pieniądze.

Przez to wszystko, byłam kłębkiem nerwów i zaczynałam bać się, nawet własnego cienia. Czułam się przerażona i zupełnie bezbronna.

Na szczęście, gdy z panicznym strachem. Wróciłam następnego dnia do domu od Emmy, po tamtym fatalnym wieczorze. Zastałam w nim Marię. Jeszcze nigdy wcześniej, nie cieszyłam się, aż tak bardzo na jej widok. Nie przeszkadzał mi nawet, towarzyszący jej jak zwykle grymas niezadowolenia. W tamtym momencie, byłam w stanie znieść każdą złośliwość, aby tylko była cały czas w domu. Jej obecność, dawała mi jakąś złudną namiastkę bezpieczeństwa. Wciąż jednak, każdego wieczoru zamykałam na klucz drzwi od swojej sypialni. Sprawdzając to kilkukrotnie. Zaczynałam wpadać w paranoję. Byłam zmęczona, nieustannym unikaniem Cedrica i spędzaniem większości czasu w zamknięciu. Ale nie znalazłam innego sposobu na przetrwanie. 

I gdyby nie to, że mój ojciec wracał już jutro. Dłużej nie wytrzymałabym, trwania w takim nieustannym napięciu.

Pukam delikatnie do drzwi, starając się zmusić do uśmiechu. Nie widziałam się z Richardem od jego wyprowadzki. Nie wiele, także rozmawialiśmy. Więc było mi łatwiej, ukrywać przed nim, swoje nie najlepsze samopoczucie. Zaczynałam się jednak obawiać, że gdy tylko mnie zobaczy. Od razu domyśli się, że wcale nie jest tak świetnie, jak próbowałam mu dotychczas wmówić. Znał mnie przecież, aż nazbyt dobrze.

Po chwili drzwi się otwierają, a ja staję na przeciwko, najważniejszej dla mnie osoby na świecie.

- Jak dobrze, że już jesteś. Nie masz nawet pojęcia, jak bardzo mi cię brakowało - gdy tylko przekraczam próg mieszkania. Richard przytula mnie mocno do siebie. A ja odwzajemniam ten uścisk, po raz pierwszy od dawna, czując się bezpiecznie.

- Ja też za tobą strasznie tęskniłam. Ale jutro, to się już skończy. Mój tata wraca przed południem, a ja jestem z nim umówiona popołudniu. Dziś potwierdził swoją wizytę u mnie. Jak wszystko dobrze pójdzie, jutro wieczorem będziemy już razem - to była jedyna rzecz, która powstrzymywała mnie przed całkowitym załamaniem. Głęboko wierzyłam w to, że mój koszmar za chwilę się skończy. A wtedy odzyskam równowagę i zaznam spokoju u boku kogoś, kogo kocham. Kogoś, kto nigdy by mnie nie skrzywdził.

- Amelia, na pewno wszystko w porządku? Masz dziwnie zmartwiony głos i wyglądasz na zdenerwowaną - przymykam na chwilę oczy, wiedząc że nie udało mi się ukryć mojego stanu. Odsuwam się od niego i niepewnie uśmiecham w jego stronę.

- Po prostu trochę się denerwuję, jutrzejszym dniem. Ale naprawdę, wszystko jest dobrze - okłamuję go, mając nadzieję, że mi uwierzy. Nie czułam się z tym dobrze, ale on po prostu nie mógł poznać prawdy. Gdyby się dowiedział o ostatnich wydarzeniach, za nic nie powstrzymałabym go, przed zrobieniem jakiegoś głupstwa. Wiedziałam o tym doskonale.

- Dlaczego mam wrażenie, że kłamiesz i coś przede mną ukrywasz? Znam cię i wiem, że to nie do końca chodzi o spotkanie z twoim ojcem. Obiecałaś, że gdy tylko będzie coś nie tak, od razu mi o tym powiesz - Richard nie ustępuje. Coraz bardziej drążąc temat.

- Dobrze, skoro chcesz wiedzieć. Pokłóciłam się z Cedriciem. Padło kilka niemiłych słów. Ale nie chcę o tym teraz rozmawiać. Bardziej interesuje mnie, jak się tutaj urządziłeś - brnę dalej w swoje kłamstwa. Próbując za wszelką cenę, zmienić temat. Dlatego łapię go za rękę i praktycznie zmuszam do odprowadzenia mnie po mieszkaniu.

Wyglądam przez okno, znajdujące się w salonie. Starając odgonić od siebie, wszystkie pesymistyczne myśli. Wzdrygam się, gdy Richard delikatnie dotyka mojego ramienia. Podając mi kubek z moją kawą. Zdecydowanie byłam, zbyt przewrażliwiona.

- Jak idą treningi? - pytam, gdy siadam obok niego na kanapie. Próbowałam skupić się na normalnych sprawach, inaczej czułam że w końcu zwariuję.

- W porządku. Jest nawet lepiej niż przypuszczałem - odpowiada, a ja naprawdę się z tego cieszę. Wierzyłam w niego i chciałam, żeby w końcu wszyscy inni, także przekonali się, że stać go na bardzo wiele.

Na szczęście dalsza nasza rozmowa, dotyczącą zwykłych i codziennych tematów. Pozwala mi się nareszcie odprężyć i przez chwilę czuję się, jakbym nie miała żadnych większych problemów. Dlatego nie protestuję, gdy Richard zaczyna mnie całować. A po krótkiej chwili, schodzi ze swoimi pocałunkami w dół. Jego usta błądzą po mojej szyi i obojczykach, a ja ku swojemu wielkiemu zaskoczeniu. Zaczynam powoli, czerpać z tego przyjemność. Bałam się, że po ostatnich wydarzeniach, nie będę mogła znieść czyjejkolwiek bliskości, ale na szczęście tak się nie stało.

Nasze coraz bardziej zachłanne pocałunki, przerywa dzwonek do drzwi. Odrywamy się od siebie. Kompletnie zdezorientowani.

- Spodziewałeś się kogoś? - pytam, patrząc na niego z zaskoczeniem. Chwilę potem jego mina sugeruje, że o czymś sobie przypomniał.

- Dzisiaj miał wpaść Markus. Przepraszam, kompletnie o tym zapomniałem - jego wypowiedź, przerywa ponowny dzwonek.

- I co teraz będzie? - zaczynam się denerwować. Nie chciałam, abyśmy zostali postawieni w niekomfortowej sytuacji. 

- Nic, po prostu was sobie przedstawię. Bez podawania większych szczegółów, kim dla siebie jesteśmy. Wiem, że wolisz poczekać z jakimikolwiek publicznymi deklaracjami - Richard udaje się w kierunku drzwi, a ja z niepewnością spoglądam w tamtą stronę. Poprawiając swoją bluzkę i włosy.

Moment później w zasięgu mojego wzroku, pojawia się nieznany mi brunet z rozbawionym wyrazem twarzy. Zmienia się on, jednak na zaskoczony, gdy tylko dostrzega moją obecność.

- Nie wiedziałem, że masz gościa - zwraca się do Richarda.

- To teraz już wiesz - odpowiada mu głupio. A na moje usta, wkrada się delikatny uśmiech rozbawienia.

- My się chyba, jeszcze nie znamy. Ale będzie mi bardzo miło, poznać tak piękną dziewczynę. Markus, jestem - wyciąga w moim kierunku dłoń. Obdarzając mnie przenikliwym spojrzeniem. Wyraźnie zainteresowany moją osobą.

- Amelia, miło mi - ściskam delikatnie jego dłoń.

- Ta rozpuszczona i mająca się za nie wiadomo kogo, narzeczona kuzyna Richarda? - momentalnie cała moja sympatia do niego znika. Robi mi się zwyczajnie przykro. Wiedziałam, że wiele się zmieniło i Richard już tak o mnie nie myśli, jak na samym początku naszej znajomości. Ale to wciąż bolało. Dodatkowo przez nasz niezbyt miły początek, pewnie teraz wszyscy jego znajomi, mają o mnie takie zdanie, jak właśnie Markus. Patrzę ze smutkiem na nowo poznanego chłopaka, który uświadamia sobie dopiero teraz, że wypowiedział te słowa na głos.

- Markus, czy ty kiedykolwiek, pomyślisz zanim coś powiesz? - słyszę podniesiony głos Richarda. Jest wyraźnie zdenerwowany na swojego kolegę.

- Ja już sobie pójdę - wtrącam się do rozmowy z zamiarem zebrania się do wyjścia. Nie czułam się tutaj dobrze.

- Poczekaj, przepraszam za mój nietakt. Nie powinienem, czegoś takiego mówić. Wybacz - Markus postanawia się zreflektować i patrzy na mnie skruszony.

- W porządku. Przyzwyczaiłam się już, że ludzie oceniają mnie po pozorach i wydają wyrok, zanim w ogóle spróbują poznać. A teraz przepraszam, ale i tak zbyt długo się zasiedziałam. Miło było cię poznać - żegnam się z nim. I podążam w stronę wyjścia, słysząc że Richard idzie za mną.

- Przepraszam cię za niego. On zawsze coś chlapnie, zamiast ugryźć się w język. A ja nie zdążyłem jeszcze, sprostować swoich niesprawiedliwych słów z przeszłości. Mam tylko nadzieję, że doskonale wiesz, iż od dawna już tak o tobie nie myślę - patrzy na mnie niepewnie.

- Spokojnie, wiem o tym. Poczułam się po prostu niezręcznie, to wszystko - tłumaczę mu. Uspokajając go.

- Widzimy się jutro, prawda? - próbuje się upewnić.

- Chyba tak. O ile wszystko pójdzie dobrze, to niedługo się mnie stąd nie pozbędziesz. Do zobaczenia - całuję go delikatnie na pożegnanie po upewnieniu się, że Markus nas nie zauważy.

Następnego dnia, od samego już rana. Nie mogę sobie znaleźć miejsca. Chodzę praktycznie w kółko po pokoju. Mając wrażenie, że czas się zwyczajnie zatrzymał. W głowie, próbuję sobie ułożyć wszystko, co chcę przekazać ojcu, podczas naszej dzisiejszej rozmowy. Obawiałam się jej. W końcu mógł nie chcieć mnie słuchać albo zwyczajnie nie uwierzyć. I mimo, że pani Grace, wciąż pozostawała w odwodzie. Jako osoba, która na pewno potwierdzi moje słowa. To moje zdenerwowanie z każdą minutą, przybierało na sile.

Wiedziałam, że dzisiejszy dzień, zostanie albo moim najszczęśliwszym albo ostatecznie mnie pogrąży. Odbierając całą nadzieję i zamykając w tym przeklętym miejscu na zawsze.

Słysząc dzwonek do drzwi, moje serce zaczyna bić, niczym po przebiegnięciu maratonu. Wiedziałam, że Maria je otworzy, więc miałam jeszcze chwilę czasu na wzięcie się w garść i uspokojenie.

Gdy czuję, że jestem gotowa i mam zamiar zejść na dół. Nieoczekiwanie ktoś puka do moich drzwi. Zaskoczona otwieram je, stając twarzą twarz ze swoją matką. Nie miałam pojęcia, co ona tutaj robi. Myślałam, że nawet o niczym nie wie. Czyżby ojciec, znowu postanowił mnie zlekceważyć?

- Amelia, musimy sobie poważnie porozmawiać. Nie martw się, twój ojciec czeka na dole i z wielką chęcią z tobą pomówi. Ale najpierw wysłuchasz, co ja mam ci do powiedzenia. Zanim spróbujesz zniszczyć nam wszystkim życie - wchodzi do środka i zamyka za sobą drzwi. Po jej minie, wiem że to nie będzie przyjemna rozmowa. Staram się zachować spokój i opanowanie.

- Ja nikomu, nic nie chcę niszczyć. Powiem tylko prawdę, którą każdy powinien poznać - nie miałam pojęcia, jakim cudem. Przejrzała moje plany, ale nie miałam zamiaru ustąpić. Nie tym razem.

- Dobrze się lepiej nad tym zastanów. Przecież tak naprawdę, ciebie nie obchodzi mój romans z Erwinem. Ty jedynie nie chcesz wyjść za Cedrica, bo naiwnie zakochałaś się w innym. Potępiasz mnie, a sama podstępem, próbujesz osiągnąć swoje cele. Więc nie uważaj się za kogoś lepszego - patrzy na mnie z potępieniem i zawodem. Ale mnie to nie obchodzi. Przestało mi zależeć na jej aprobacie i jakichkolwiek uczuciach, o które przez całe życie zabiegałam.

- Nie wzbudzisz u mnie wyrzutów sumienia. Nie po tym, co przez ciebie przeszłam. Zgotowałaś mi prawdziwe piekło. Byłam poniżana, sponiewierana, obrażana. Własny narzeczony myślał, że może zrobić ze mną, co tylko chce. Bo dałaś mu do tego prawo. I ty się nazywasz matką? Przez ciebie, jestem praktycznie wrakiem człowieka. Dodatkowo chcesz, odebrać ojcu cały majątek, który zdobył uczciwą i ciężką pracą. Wykorzystując do tego mnie. Jesteś bezwzględna i wyrachowana do granic możliwości. Nienawidzę cię - po raz pierwszy, zbieram się na odwagę i mówię wprost, co o niej myślę.

- Skończyłaś? Jak zwykle dramatyzujesz i wyolbrzymiasz. Nie wiem po kim, odziedziczyłaś te skłonności do użalania się nad sobą. Zawsze chciałam dla ciebie, jak najlepiej. Zrozum w końcu, że małżeństwo z Cedriciem, zapewni ci dostatek i odpowiednią pozycję. Czego można chcieć więcej? Za to do spraw moich i twojego ojca się nie wtrącaj, bo cię nie dotyczą - kompletnie nie docierają do niej moje słowa. Jest na nie głucha.

- Nie widzę sensu, dalszej rozmowy z tobą. Przepuść mnie i przygotuj sobie lepiej, jakieś dobre i ckliwe wytłumaczenie dla ojca. Bo za chwilę, możesz stracić wszystko, co do tej pory posiadałaś - mam zamiar ją wyminąć, gdy łapie mnie mocno za nadgarstek. Ściskając go z całej siły.

- Nie radzę ci tego robić, bo bardzo gorzko tego pożałujesz - jej groźba nie robi na mnie żadnego wrażenia. Zbyt wiele razy już to słyszałam.

- Rób, co chcesz. Możesz mi zabrać wszystko, bo i tak tego nie potrzebuję. Nie zniszczysz mi więcej życia w żaden już sposób. Od dzisiaj, koniec z tym - odpowiadam jej, patrząc prosto w oczy.

- A kto mówi o twoim życiu? Zrobię coś, co zaboli cię o wiele bardziej. Nie tylko ty się dobrze przygotowałaś. Ja także, odpowiednio się zabezpieczyłam. Jestem dużo sprytniejsza od ciebie. Musisz się, jeszcze wiele nauczyć. Dlatego posłuchaj mnie teraz, bardzo dokładnie. Jeśli powiesz o wszystkim ojcu. Kariera twojego ukochanego, zakończy się na dobre. Tak się składa, że moja dobra znajoma ma świetny kontakt z samym prezesem. Wystarczy parę telefonów do osób na odpowiednich stanowiskach w Związku i pokaźna suma pieniędzy. To wszystko sprawi, że już nigdy nie weźmie udziału w żadnych, poważnych zawodach. Wiesz, że mam nieograniczone kontakty i mogę to zrobić. Myślisz, że nadal będzie chciał wtedy z tobą być? Gdy dowie się, przez kogo zniszczono mu życie? Nie sprowadzisz mnie na dno, a nawet jeśli spróbujesz, to pociągnę tam za sobą nie ciebie a Richarda - zamieram, słysząc jej słowa. Byłam naiwna myśląc, że mogę z nią wygrać. Mimo, że starałam się wszystko przewidzieć, nie pomyślałam o oczywistym. Przecież to było jasne, że będzie zdolna posunąć się do takich okropności. Wiedziała, gdzie uderzyć. Abym nie skompromitowała jej w oczach ojca.

- Nie możesz tego zrobić - mówię cichym głosem, tracąc powoli nadzieję, że uda mi się cokolwiek uzyskać.

- To zależy wyłącznie od ciebie. Jeśli zejdziesz za chwilę na dół i powiesz ojcu, że nic ważnego od niego już nie potrzebujesz. Bo rozwiązałyśmy, ten problem same. Dodatkowo utwierdzisz go w przekonaniu, że jesteś szczęśliwa ze swoim narzeczonym. Bo niestety twój ojciec, zaczyna mieć coraz więcej wątpliwości, co do Cedrica. A jest mi to bardzo nie na rękę. Bo może skomplikować połączenie firm. Dodatkowo następnie zakończysz, ten swój żałosny romans, wychodząc posłusznie za Cedrica i przestając wtrącać się w moje sprawy. Przy okazji, robiąc wszystko, co ci każę. Zostawię Richarda w spokoju. Decyzja należy do ciebie, masz pięć minut na jej podjęcie. Potem nie będzie już odwrotu. Czekam na dole - wychodzi, zostawiając mnie samą.

Czułam się taka bezsilna ze świadomością, że to naprawdę koniec. Pogrzebałam swoją ostatnią szansę na szczęście. Nie potrzebowałam tych pięciu minut, by wiedzieć co zrobię. Decyzja została podjęta, już w chwili wypowiedzenia żądań przez moją matkę. Było dla mnie jasne, że nie mogłam dopuścić, aby zniszczyła życie Richardowi. Byłam pewna, że zrobiłaby to bez wahania i z uśmiechem satysfakcji na ustach. Wiedziałam, jak ważne były dla niego skoki. To w końcu coś, na co poświęcił całe swoje życie. Były praktycznie wszystkim, co dla niego się liczyło. A ja nie mogłam pozwolić, aby ktoś to zaprzepaścił. Zwłaszcza z mojego powodu. Nigdy bym sobie tego nie wybaczyła.

Kochałam go na tyle mocno, że byłam gotowa poświęcić się dla jego dobra. Nie liczyło się to, co się ze mną stanie. Najważniejsze było, żeby to on był szczęśliwy. Nawet jeśli miałam się o tym, już nigdy nie dowiedzieć. I choć wiedziałam, że będę musiała go zranić. A on prawdopodobnie znienawidzi mnie na dobre. Byłam na to gotowa. Czasami miłość, wymagała mniejszych bądź większych poświęceń. I przełożenia czyjegoś dobra, ponad swoje własne pragnienia i egoizm. Byłam przekonana, że to jedyne rozsądne i właściwe wyjście z tej sytuacji. Ja się nie liczyłam i tak nie widziałam dla siebie przyszłości. Ale Richard miał, jeszcze wszystko przed sobą. Musiałam za wszelką cenę, umożliwić mu normalne życie, takie jakie wiódł zanim mnie poznał i wplątałam w cały ten bałagan. Od początku wiedziałam, że nie powinnam tego robić. Nie miałam prawa, pozwolić mu się we mnie zakochać. Przecież to od zawsze, było skazane na porażkę. Byliśmy naiwni, łudząc się, że nasza miłość wystarczy i pokona wszystkie przeciwności. 

Ocierając kilka, samotnych łez z twarzy, które mimowolnie wypłynęły z moich oczu. Staram się wziąć ten ostatni raz w garść. Schodząc na dół, staram się pogodzić z tym, że za chwilę stracę Richarda bezpowrotnie. Widocznie tak musiało być i nie było mi pisane życie u jego boku.

Wchodzę do salonu, spoglądając na coraz bardziej zniecierpliwionego ojca. Z roku na rok, przybywało mu siwych włosów, a zmarszczki na twarzy, coraz bardziej się pogłębiały. Starzał się w szybkim tempie. Zapewne przez życie w nieustannym stresie i pracę przez kilkanaście godzin dziennie. Zapewnienie nam dostatku i spełnianie, każdej zachcianki matki. Przypłacił własnym zdrowiem. Podchodzę do niego i przytulam na powitanie.

- Dobrze w końcu cię widzieć - mówię szczerze. Mimo, że nasze spotkanie miało mieć zupełny inny przebieg. Naprawdę miło było się z nim zobaczyć, po tak długim czasie.

- Ja też się cieszę, Amelio. Tęskniłem za tobą - staram się powstrzymać swój płacz. Zdawałam sobie sprawę, że do reszty zniszczę, także jego życie. Zatajając przed nim, okrutny plan jego żony. Mający na celu szczęśliwe i dostanie życie u boku jego przyjaciela w dodatku za jego pieniądze. Dobro Richarda było dla mnie jednak najważniejsze.

Następne minuty są dla mnie koszmarem. Zapewniam tatę, że moja pilna sprawa, jest już nie ważna i została rozwiązana. W dodatku okłamuję go, że życie z Cedriciem jest wspaniałe i niczego mi przy nim nie brakuje.

Gdyby nie to, że moja matka, jakimś cudem odkryła moje zamiary. Byłam pewna, że teraz byłoby już po wszystkim. A ja mogłabym, bez żadnych przeszkód być z Richardem. Wyraźnie było widać, że ojciec nie ufa Cedricowi i jest wobec niego, coraz bardziej podejrzliwy. Dostrzegł, jak bardzo się zmienił. I zaczynał mieć obawy, czy traktuje mnie należycie. Nawet zapewnienia matki, że odnosi wobec niego mylne wrażenie na niewiele się zdały. Wyglądał jakby żałował, że w ogóle dopuścił do naszych zaręczyn.

Gdyby tylko poznał prawdę. Byłam pewna, że nie darowałby Cedricowi tego wszystkiego, co mi zrobił. Mój narzeczony zapłaciłby wtedy za wszystkie swoje czyny.

Niestety na to, było już za późno. Na własne życzenie, przegrałam swoje życie. Mogłam przecież już dawno, nawet za nim poznałam Richarda. Pójść do taty i opowiedzieć, kim tak naprawdę jest Cedric. Teraz nie wiem, czego się bałam. Może tego, że jest taki sam, jak matka? Albo, że wyląduję na ulicy? Dopiero po fakcie zrozumiałam, jak bardzo się myliłam.

Żegnam się z rodzicami ze sztucznym uśmiechem. Udając, że jestem szczęśliwa i nie mogę się doczekać własnego ślubu. Moja rodzicielka, jest wyraźnie zadowolona z mojej decyzji i doskonale wie, że ma mnie w garści. Teraz już nic, nie stało jej na przeszkodzie, aby realizować swoje założenia. Mogła triumfować i spać spokojnie.

Zamykając za nimi drzwi, maska z mojej twarzy opada. Wdziera się na nią rozpacz i poczucie beznadziei. Wiedziałam, że czeka mnie dziś, jeszcze jedna rozmowa. Po której, mój świat całkowicie się zawali, a życie straci jakikolwiek sens.

Musiałam powiedzieć Richardowi, że między nami koniec. Tylko w taki sposób, aby nie poznał prawdziwego powodu naszego rozstania. W innym przypadku, próbowałby mnie przekonać, że jakoś sobie poradzimy. Nie mogłam pozwolić mu tak ryzykować, a wiedziałam że byłby do tego zdolny. Nie miałam pojęcia, jak to zrobię. Ale musiałam sprawić, aby uwierzył w moje kłamstwa, które miałam zamiar wypowiedzieć mu prosto w twarz. Tym samym kończąc coś, co na dobrą sprawę, nawet się nie zaczęło.