Rozdział 20

Późnym wieczorem, nie zważając na pytania Marii, gdzie się wybieram. Ani setkę nieodebranych połączeń od Cedrica, który zapewne wrócił do domu, tuż po moim wyjściu. Prawdopodobnie po raz ostatni, udaję się pod adres. Który miałam jeszcze nadzieję do dzisiaj, że już nie długo, stanie się także moim własnym.

Wiedziałam, że czeka mnie awantura, która może zakończyć się praktycznie wszystkim, gdy tylko wrócę do domu. Ale nie przejmowałam się tym. Co miało się stać, to się stanie. Teraz miałam do zrobienia, jeszcze jedną rzecz. Zanim do reszty pogrążę się w swoim smutku i rozpaczy. A wszystko straci, jakikolwiek sens. 

Zaczerwienione i piekące od płaczu oczy, utrudniają mi prawidłową widoczność, podczas prowadzenia samochodu. Ale nawet to, już mnie nie obchodziło. Mogłam nawet zginąć, nie zależało mi już na swoim życiu. Ono i tak, skończyło się dzisiaj po południu. Czułam wewnętrzną pustkę i zobojętnienie na wszystko, co mnie otaczało. Jakby osoba, którą byłam, odeszła wraz ze zgodzeniem się na żądania mojej matki. Osiągnęła swój cel, poświęcając moje szczęście i spokój. Za cenę spełnienia własnych pragnień, była gotowa na wszystko. Czasami nawet jej zazdrościłam, że potrafi dążyć do celu, mi nigdy się to nie udawało. Zawsze ponosiłam klęskę, o cokolwiek bym nie walczyła. 

Wpatruję się w uśmiechniętą twarz Richarda. Jeszcze bardziej nienawidząc się za to, co za chwilę będę musiała zrobić. On zapewne zakłada, że skoro pojawiłam się tutaj, to wszystko się ułożyło. I teraz będziemy już razem.

- Udało się? Amelia, proszę cię. Powiedz coś - z każdą sekundą mojego milczenia. Jego twarz, coraz bardziej poważnieje. Widocznie zaczyna się domyślać, że nie mam dla niego dobrych wieści.

- Niestety nie - tylko na tyle, jestem w stanie się wysilić. Czując, że głos zaczyna mi się łamać. A łzy znowu, pojawiają się w kąciku oczu.

- Nic nie szkodzi. Nie martw się, znajdziemy inne rozwiązanie. W ostateczności, weźmiemy ślub. Gdy będziemy małżeństwem. Nie będą mogli, zmusić cię żadnym sposobem do poślubienia Cedrica. Wszystko się jakoś ułoży. Tylko się teraz nie poddawaj, proszę - próbuje mnie przytulić, ale mu na to nie pozwalam. Choć pragnęłam tego najbardziej na świecie. Wiedziałam, że gdybym uległa. Wtedy jeszcze trudniej byłoby mi, zakończyć naszą relację. Richard patrzy na mnie ze zdziwieniem. Kompletnie nie rozumiejąc, mojego zachowania. Zupełnie nie spodziewając się tego, co mam mu do przekazania.

- Nie będzie innego rozwiązania, bo ja mam zamiar zostać żoną Cedrica. Wszystko sobie przemyślałam i tak będzie dla nas lepiej - staram się brzmieć przekonująco, uciekając spojrzeniem w bok. Nie byłam w stanie, spojrzeć mu w oczy.

- O czym ty mówisz? Przecież doskonale wiem, że nie chcesz tego robić. Nienawidzisz go i za wszelką cenę, chciałaś się od niego uwolnić. On tyle razy cię skrzywdził. Powiedz mi, co się dzieje? - nie ustępuje i zmusza, abym na niego spojrzała. Staram się wyglądać na obojętną, choć w środku czuję, jakbym rozpadała się na kawałki.

- Nic się nie dzieje. Po prostu, między nami to koniec. To i tak by się nie udało. Nasze życia, zbyt mocno się od siebie różnią. Dlatego lepiej zakończyć to teraz. Zanim nie jest, jeszcze za późno. Przepraszam, że narobiłam ci złudnej nadziei - wiem, że moja słowa sprawiają mu ogromny ból. W końcu wygląda to tak, jakby nic dla mnie nie znaczył. Choć w rzeczywistości było zupełnie na odwrót. Ale nie mogłam inaczej. On musiał o mnie zapomnieć i spróbować ułożyć sobie życie z kimś, kto go uszczęśliwi. Tylko tak, będę pewna, że moja matka nie zniszczy mu życia. Chciałam, żeby przynajmniej jemu się udało i moje poświęcenie nie poszło na marne.

- Co takiego? Chcesz po prostu przekreślić naszą miłość, bo raptownie doszłaś do wniosku, że pochodzimy z innych światów? Choć jeszcze wczoraj zapewniałaś, że chcesz ze mną być i nic innego się nie liczy. Błagam cię, powiedz mi prawdę, co się dzisiaj do cholery wydarzyło? Ktoś cię szantażuje albo zmusił do tego, aby zakończyć naszą znajomość. Prawda? Zbyt dobrze cię znam, aby uwierzyć w to, co mówisz - ta rozmowa przybierała, coraz gorszy obrót. Richard zaczynał domyślać się, że nie robię tego z własnej woli. A ja nie mogłam, powiedzieć mu prawdy.

- To tylko i wyłącznie moja decyzja. Po dzisiejszej rozmowie z rodzicami, doszłam do wniosku, że warto dać szansę Cedricowi. On także mnie przeprosił i obiecał poprawę. Postanowiłam spróbować. Zrozum, że przerosła mnie świadomość zmian, jakie niosłoby za sobą życie z tobą - to chyba najgorsze kłamstwa, jakie wypowiedziałam w całym swoim życiu. W końcu nie marzyłam o niczym innym niż życie u jego boku. Szkoda tylko, że było to marzenie niemożliwe do realizacji.

- W takim razie, kim ja dla ciebie byłem? Dobrą rozrywką? Odskocznią od prawdziwego życia? Na co były, te wszystkie obietnice i wyznania, które okazały się jednym wielkim kłamstwem. Skoro nigdy tak naprawdę, nie miałaś zamiaru dać mi szansy. Wystarczyło głupie przepraszam i wybierasz jego? Myślałem, że jesteś inna. Ale chyba się pomyliłem, co do ciebie - Richard zaczyna powoli wierzyć w brednie, które próbuję mu wmówić. Emocje biorą górę i pojawiają się u niego, coraz większe wątpliwości, co do moich szczerych intencji. Dostrzegam, że jest mną rozczarowany. Choć było to dla mnie bolesne, wiedziałam że tak będzie mu łatwiej pogodzić się z naszym rozstaniem. Musiałam go teraz zranić, aby w przyszłości szybciej się z tym pogodził.

- Przykro mi, ale on zapewni mi stabilniejsze życie. Pójdę już, nic tu po mnie. Jeszcze raz, przepraszam za wszystko. Teraz nic zapewne z tego nie rozumiesz, ale może kiedyś, spojrzysz na to z innej perspektywy. Naprawdę życzę ci szczęścia. Żegnaj, Richard - patrzę na niego ze smutkiem, po raz ostatni. W myślach wypowiadając, prawdziwe i zupełnie inne słowa pożegnania. Na jego twarzy rysuje się kompletne zdezorientowanie i niemożność zrozumienia, co się tutaj, tak naprawdę dzieje. Przez chwilę mam wrażenie, że ma zamiar spróbować mnie zatrzymać. Ale rezygnuje, uznając że to nie ma większego sensu. Na jakiś sposób mnie to cieszy, bo to ułatwi mi moje odejście.

- Żegnaj, Amelio - gdy jestem przy drzwiach, słyszę jego zimny i pozbawiony jakichkolwiek uczuć głos. Tak zupełnie inny od tego, który znałam. Osiągnęłam, to co sobie zamierzyłam. Liczyłam, że dzięki ogromnej złości na mnie i moje postępowanie, szybciej zapomni o tym, co nas łączyło i nie będzie, aż tak mocno cierpiał. Wystarczy już, że ja do końca życia nie pogodzę się z jego utratą.

Gdy wychodzę na zewnątrz, nie powstrzymuję dłużej swojego gorzkiego płaczu. Jeszcze nigdy dotąd, nie czułam się tak źle. Ogromny, rozdzielający mnie od środka ból, praktycznie uniemożliwia oddychanie. Nie miałam pojęcia, co będzie dalej. Nie zastanawiałam się nad tym. Wyłączyłam kompletnie swoje myślenie, a rozpacz przesłoniła mi do reszty trzeźwy i logiczny osąd sytuacji.

Wracam do domu, będąc w kompletnej rozsypce. Z zamiarem udania się na górę i zamknięcia w swojej sypialni. Nie miałam ochoty z nikim się widzieć ani rozmawiać. Chciałam zwyczajnie, zostać sama.

Niestety, tuż po przekroczeniu progu pokoju. Dostrzegam znajdującego się w nim Cedrica, który wyraźnie czeka na mnie. Jeszcze wczoraj byłabym przerażona przebywaniem z nim. Dzisiaj już się tym nie przejmowałam, mógł ze mną zrobić, co tylko chciał. Na niczym mi już nie zależało i było mi wszystko jedno. W końcu było nieuniknionym, nasze wspólne pożycie. To tylko kwestia czasu, kiedy to w końcu się stanie.

- Gdzie byłaś? I dlaczego znowu się mażesz? - pyta, wyraźnie zirytowany moim stanem.

- Bo tak mi się podoba - odpowiadam prowokująco.

- Znowu zaczynasz? Naprawdę myślisz, że nieustanne bycie na wojennej ścieżce ze mną w czymkolwiek ci pomoże - wstaje z fotela i podchodzi bliżej mnie.

- Mnie już nic nie pomoże. Więc daruj sobie te dobre rady. Czegoś ode mnie chcesz? A może znowu, zachciało ci się powiększenia rodziny. Śmiało, nie krępuj się - zmniejszam, jeszcze bardziej odległość od nas. Stając naprzeciw niego z wyczekiwaniem, co zrobi. Będąc przygotowana na wszystko.

- Widzę, że do reszty zwariowałaś i każdego dnia z tobą gorzej. Rozczaruję cię, ale dzisiaj dam ci spokój. Znalazłem sobie na noc, dużo lepszą rozrywkę niż ty. Chciałem tylko porozmawiać o wizycie twoich rodziców, po co chciałaś się z nimi spotkać? - zastanawiam się, co odpowiedzieć. Przez chwilę, chcę nawet powiedzieć mu o romansie naszych rodziców, ale rezygnuję. To i tak, nic by nie zmieniło. Cedrica zapewne, nawet by to nie obeszło. W końcu był taki sam, jak oni.

- Aby opowiedzieć o naszym wspaniałym życiu. O tym, że jestem z tobą niesamowicie szczęśliwa i o lepszym narzeczonym, nie mogłabym nawet marzyć. Niestety chyba mój ojciec, nie bardzo w to uwierzył. Powoli zaczyna, dostrzegać pewne rzeczy. Więc jak na razie, nie ma nawet mowy o połączeniu firm - kończę z uśmiechem satysfakcji na ustach. Przynajmniej to im się, na razie nie udaje.

- Nie martw się, po ślubie to zmienię. I to prędzej niż myślisz. Wystarczy tylko, że poinformujemy go o tym, że spodziewamy się dziecka. Wtedy bez wahania, wszystko na nie przepisze. A ja wraz z moim ojcem, będziemy mogli tym rozdysponować, ratując nasz biznes. Nie mogę się już doczekać, tego momentu. A teraz, przepraszam. Ale śpieszę się, moja nowa asystentka już na mnie czeka - wychodzi z bezczelnym uśmiechem. Z zamiarem spędzenie upojnej nocy, ze swoją nową zdobyczą. 

Rzucam się na łóżko, przeklinając swoje życie. Ponownie ogarnia mnie złość i rozczarowanie samą sobą. To była moja wina, to ja dopuściła do tego wszystkiego. Skrzywdziłam tyle osób, które teraz przeze mnie cierpią. Chciałam zniknąć z tego świata. Pragnęłam zasnąć i nigdy więcej się nie obudzić.

Kolejne dni, są takie same. Zlewają mi się w jedną, wielką plątaninę myśli. Powoli przestaję je nawet rozróżniać. W końcu są niemal identyczne. Tak samo puste i pozbawione sensu. Traciłam poczucie czasu i coraz bardziej słabłam. Nie pamiętam, kiedy miałam coś w ustach. Coraz częściej, dostawałam zawrotów głowy. Nie raz byłam już na granicy omdlenia. Nie miałam jednak zamiaru, niczego zmieniać. Powoli niszczyłam samą siebie. 

Zamknęłam się w sobie przed całym światem. Praktycznie nie opuszczając sypialni, gapiłam się przez długie godziny bez celu w okno. Wracając wspomnieniami do wspólnych chwil z Richardem, kiedy byłam szczęśliwa. Zastanawiałam się, co u niego. Jak sobie radzi i czy czasami, jeszcze o mnie myśli. Ja robiłam to nieustannie. Nie potrafiąc skupić się na niczym innym.

Noce przesypiałam, tylko dzięki pokaźnej ilości środków nasennych. Stojąca na szafce obok łóżka, biała buteleczka z nimi. Coraz bardziej, kusiła mnie do wzięcia ich wszystkich na raz. Kończąc tym samym, moją bezsensowną egzystencję. Bałam się tylko, że jest ich za mało i ilość, która z każdym dniem malała. Nie wystarczy do skutecznego skończenia z sobą, raz na zawsze. Zamierzałam, jeszcze trochę poczekać. Aż moja kochana mama, dostarczy mi ich większą ilość. Którą przepisze jej znajomy psychiatra. Chociaż raz na coś, przyda mi się jej pomoc. W końcu te pastylki, to była jej jedyna reakcja na moje załamanie. Gdyby tylko wiedziała, jak zamierzałam je wykorzystać. 

Nikt poza nią, nie rozumiał. Co się ze mną z dnia na dzień stało. Co takiego doprowadziło do mojego fatalnego stanu. A ja nie zamierzałam, nikogo uświadamiać.

Nie odzywałam się do nikogo. Nie reagowałam na żadne pytania, prośby, czy nawet groźby. Byłam całkowicie obojętna i apatyczna.

Przez to wszystko, nawet Maria przejęła się moim losem. Gdy przez ponad dwa dni, nie zeszłam nawet na jeden posiłek. Zaczynała mi je przynosić osobiście. Trzy razy dziennie, stawiała przede mną tacę z najbardziej wymyślnymi potrawami, zachęcającymi swoim zapachem i wyglądem do spróbowania. Patrząc przy tym na mnie z nieukrywanym zmartwieniem. Czułam, że naprawdę się o mnie martwiła. Tylko nie potrafiła tego okazać. Może też się wstydziła, że także ona dołożyła swoją cegiełkę do mojego aktualnego stanu. Poprzez wielokrotne złośliwości i intrygi. Nie wysiliła się jednak do tej pory na żadne przeprosiny, czy skruchę. 

Kilka godzin później, zabierała nietknięte jedzenie i wychodziła bez słowa. A ja na nowo, pogrążałam się w swojej melancholii.

Cedric zaczął za to, kompletnie mnie unikać. Modląc się zapewne, abym tylko wytrwała do ślubu. Który zbliżał się wielkimi krokami. W końcu pozostało do niego, jedynie siedem dni. Wszystko było już przygotowane i dopięte praktycznie na ostatni guzik. Zapewne zakładał, że tyle powinnam jeszcze wytrzymać. A później, niech się już dzieje, co chce. Jego nie interesował mój los, a jedynie pieniądze jakie wniosę ze sobą do tego małżeństwa.

Jedynie Emma, nie odpuszczała i starała się mi jakoś pomóc. Nieustannie musiałam ignorować, jej próby skontaktowania się ze mną. Nie pomogła nawet wiadomość, w której przepraszam ją i tłumaczę, że dłużej nie będę mogła jej pomagać. Jak miałam to zresztą zrobić, skoro nie potrafiłam pomóc, nawet samej sobie.

Byłam pewna, że domyśliła się w jak fatalnym sytuacji się znalazłam. W końcu, dużo wiedziała o moich planach i zamiarach. Które spełzły na niczym. Miała jednak związane ręce. Oficjalnie przecież, nie miałyśmy pojęcia o swoim istnieniu. Może to i lepiej. Przynajmniej nie wmieszam, kolejnej osoby w swoje sprawy. Mnie i tak nie można było już pomóc. A za niedługi czas, miałam zniknąć z życia, wszystkich znanych mi osób. Stając się wyłącznie wspomnieniem.

Z niecierpliwością, wyczekiwałam tego momentu, gdy nareszcie stanę się wolna. A skoro jedyną drogą, prowadzącą do niej była nicość. Byłam na nią przygotowana. Nie czułam już strachu ani żalu. Nieustannie towarzyszyła mi tylko, nie dająca spokoju i chwili wytchnienia, wewnętrzna pustka. Dlatego jedynym, czego teraz pragnęłam było odejście w niebyt i nieczucie już niczego.

Po północy, na dwa dni przed wyznaczoną datą ślubu. Łykam kolejne dwie tabletki, popijając je wodą. Buteleczka, która stała się dla mnie, najważniejszą rzeczą pod słońcem. Cenniejszą niż każdy inny skarb. Była praktycznie już pusta. A to oznaczało, że najpóźniej w dniu ślubu. Otrzymam dwie nowe, tak bardzo upragnione. Które uwolnią mnie od całego zła tego świata.

Kładę się na łóżku i z wyczekiwaniem, czekam na nadejście snu. Z niecierpliwością odliczałam, kolejne dni. Które przybliżały mnie do momentu, kiedy nareszcie uwolnię się z tego więzienia z pozłacanymi kratami.

_____________

Na Wasze specjalne życzenie, aby nie trzymać nikogo dłużej w niepewności. 😉 Rozdział pojawia się szybciej niż zakładałam.

Nie wiem, czy ktoś spodziewał się, aż takiego załamania Amelii. Pisząc to, aż mnie samej zrobiło się jej szkoda. 😣

Wciąż mam, także dylemat, jak to wszystko ostatecznie zakończyć.

Więc można się tutaj spodziewać w następnych rozdziałach, dosłownie wszystkiego. 😉